Decenija koja je otpočela smrću jugoslovenskog predsednika Josipa Broza Tita i dolaskom Ronalda Regana na mesto predsednika Sjedinjenih Država donela je nešto izmenjen položaj Jugoslavije na međunarodnoj političkoj sceni, ali to nije preterano uticalo na obrazovne veze dva države. Naime, obrazovna saradnja dve zemlje samo je dodatno proširena kada je školske 1982/83. kroz Fulbrajtov program omogućena i razmena književnika. Boravci književnika bili su ograničeni na tri meseca, tokom kojih su pored upoznavanja sa književnom scenom države, imali priliku i da istražuju u bibliotekama, drže predavanja, ali i da putuju i tako se upoznaju sa životom u zemlji u kojoj su boravili. Zahvaljujući ovom programu u SAD su, između ostalog, boravili Drago Jančar, Ivan V. Lalić, Milisav Savić, Mario Suško, Tomaž Šalamun, Jovan Hristić i Božica Jelušić, a u Jugoslaviji Čarls Simić, Abert Džejms Jang, Rasel Benks, Dajana Vakoski i Kata Polit.
Osamdesetih je Fulbrajtova komisija organizovala dve velike proslave: 1984. godine, kada je obeleženo dvadeset, i 1989. godine, kada je obeleženo dvadeset i pet godina programa u Jugoslaviji. Tom prilikom štampane su jubilarne publikacije sa spiskovima svih kandidata, a poslednja velika godišnjica iznedrila je i izložbu likovnih radova i antologiju pesama jugoslovenskih i američkih umetnika koji su bili korisnici ove stipendije. Idejni tvorac programa, Vilijam Fulbrajt, zbog zdravlja nije mogao da prisustvuje proslavama, ali je u oba navrata poslao video poruku članovima Komisije.
Među alumnistima ove dekade bi trebalo istaći: ekonomiste Branka Horvata, Ivana Vujačića, Đorđa Đukića i Pavla Petrovića, pravnika i diplomatu Simu Avramovića, politikologa Vojislava Stanovčića, bioinženjerku Gordanu Vunjak Novaković, fizičara Ivana Božovića, feministkinju i lektorku Radojku Borić, filologe Mirona Flašara i Pavla Ivića, reditelje Vidu Ognjenović, Krstu Papića, Branka Ivandu i Srđana Karanovića, te glumca Franu Lasića. Samo podatak da Gordana Vunjak Novaković spada među najcitiranije naučnike na svetu, dovoljno govori o uspesima ove alumnistkinje. Naime, ona je osnovala čak četiri kompanije za bioinženjering i rukovodila primenom novih metoda u uzgajanju tkiva koja se koriste u regenerativnoj medicini, a za ostvarenje njenog potencijala svakako je bio presudan institucionalni okvir, što je i razlog zašto je svoju karijeru i posle usavršavanja nastavila u Sjedinjenim Državama. Odlazak jugoslovenskih naučnika u SAD podsticao je međusobno razumevanje i upoznavanje, a često je kao rezultat imalo i uvođenjenje nekih “američkih tema”. Tako je obimna studija Vojislava Stanovčića o „Federalističkim spisima“, napisana nakon njegovog boravka u SAD našla svoje mesto i u prvom srpskom izdanju ovog klasika američke političke misli. Znanja koja je na Stanfordu ekonomista Đorđe Đukić usvojio, inspirisala su ga da napiše monografiju „Monetarna vlast i stabilnost novca“ (1992), čiji je sadržaj kasnije poslužio kao okvir za uspostavljanje nezavisne centralne banke SR Jugoslavije.
Uprkos činjici da je Fulbrajtov program u Poljsku (1959) i Rumuniji (1960) stigao nešto ranije nego u Jugoslaviju, a u Bugarsku (1967), Sovjetski Savez (1974), Mađarsku i Čehoslovačku (1978) neposredno nakon, Jugoslavija je do kraja svog postojanja ostala socijalistička država sa najvećim brojem stipendista i jedina sa dvonacionalnom Fulbrajtovom komisijom. Iako je Jugoslavija u devetoj deceniji 20. veka sve više pokazivala znake unutrašnje nestabilnosti, obrazovni odnosi sa Sjedinjenim Državama su osamdesetih godina bili na svome vrhuncu. O ovome je svedočio i porast broja, kako prijavljenih – između 400 i 500, tako i kandidata kojima je svake godine dodeljivana stipendija – oko sedamdeset iz Jugoslavije i četrdeset iz SAD.
