Iako je dogovoreno da se pri sprovođenju programa izađe u susret potrebama Jugoslavije, različite težnje obe strane bile su vidljive od samog početka. Jugoslavija je želela da veći broj stipendija bude dodeljen kandidatima sa temama iz oblasti tehnoloških nauka, jer joj je osnovni cilj bio modernizacija privrede i nauke, dok su Sjedinjene Države prednost davale kandidatima sa temama iz društvenih nauka, želeći da menjaju “srca i umove” jugoslovenskih građana. Pri konačnom izboru ipak je dolazilo do balansiranja želja obe strane, što je princip koji je opstao i u godinama koje su usledile.

 Da se nije vodilo računa samo o zastupljenosti različitih oblasti, već i o starosti kandidata svedoče podaci o prvoj trojici jugoslovenskih Fulbrajtovaca, koji su u Sjedinjene Države otišli u avgustu 1965. godine. Naime, i Milan Živković sa Instituta ekonomskih nauka, Vojislav Božić sa Tehnološkog fakulteta, i Rajko Maksimović sa Muzičke akademije, bili su asistenti, dakle mladi ljudi na koje se, po procenama američke strane, moglo lakše uticati.

U periodu između 1965. i 1970. većina jugoslovenskih stipendista (gotovo 80 ​​odsto) dolazila je iz najvećih jugoslovenskih centara – Beograda, Zagreba i Ljubljane, za šta su svakako bile zaslužne duža univerzitetska tradicija, američke čitaonice, bolja informisanost, ali i činjenica da je u ovim krajevima države poznavanje engleskog jezika bilo na višem nivou.

Iako se Jugoslavija nakon Praškog proleća dodatno približila Zapadu, nesuglasice dve zemlje zbog američkog ratovanja u Vijetnamu verovatno su bile uzrok jedinog incidenta u prvoj deceniji saradnje. Naime, u noći između 21. i 22. jula 1969. godine nepoznata lica provalila su u kancelarije Fulbrajtove komisije i podmetnula požar u kom je uništen najveći deo dokumentacije koji je sadržao podatke o korisnicima stipendija, te radu samog programa. Ipak, sam incident nije ima značajne posledice po američko-jugoslovenske odnose.

Na studije i usavršavanje je do kraja decenije otišlo 254 Jugoslovena, a pravnici Tibor Varadi i Slavoljub Popović, sociolog Ivan Kuvačić, profesor medicine Vojin Šulović, ekonomista Stevan Kukoleča, lingvista Ranko Bugarski, fizičar Miodrag Mihailović, agroekolog Taib Šarić, režiser Predrag Bajčetić i glumica Svetlana Bojković samo su neki od onih koje bi trebalo spomenuti. O mogućnostima koje je stipendija davala svedoči i slučaj Tibora Varadija, koji je postao prvi istočnoevropski student koji je nakon Drugog svetskog rata studirao na Pravnom fakultetu Univerziteta Harvard, te tamo masterirao i doktorirao. Takođe, akademik Vojin Šulović je, svestan značaja programa, bio jedan od najvećih zagovornika osnivanja Udruženja Fulbrajt i prijatelji Jugoslavije, koje je nakon raspada zemlje i obustavljanja rada programa nastojalo da održi veze sa alumnistima iz drugih jugoslovenskih republika.

Bilans sveukupne jugoslovensko-američke obrazovne ramene kroz Fulbrajtov program je posle prvih pet godina saradnje bio krajnje pozitivan, što potvrđuje i činjenica da su  kandidati iz Jugoslavije u prvih pet godina postojanja programa gotovo po pravilu odlazili na prestižne američke univerzitete, od kojih bi trebalo pomenuti: Stanford, Prinston, Harvard, Kornel, Univerzitet u Njujorku (NYU), Univerzitet Kalifornije u Los Anđelesu (UCLA), Masačusetski institut tehnologije (MIT), Univerzitet Teksasa u Ostinu, Muzička škola Džulijard, Univerzitet u Čikagu i dr.